Μελίνα Τζιμοπούλου
AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ
Πολλές φορές η Μάλτι, είχε ανάγκη να αφήσει τον «ανθρώπινο κόσμο» μέσα στον οποίο ζούσε, και να βρεθεί μακριά, παρέα με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.
Αυτές, θεωρούσε τις πιο πολύτιμές της στιγμές, όταν μαζί τους, αναλογιζόταν την ζωή της, ανέλυε και αξιολογούσε τις εμπειρίες της. Ήταν οι στιγμές περισυλλογής που την βοηθούσαν να εξελιχθεί και να προοδεύσει μέσα από την γνώση του εαυτού της.
Πού φαντάζεστε, ότι θα έβρισκε την απαραίτητη ηρεμία που χρειαζόταν για να γίνει αυτό ?
Μα φυσικά στο μέρος που λάτρευε : μέσα στην φύση. Κοντά στην αγαπημένη της γη, την «μητέρα της φύσης» όπως την αποκαλούσε. Εκεί ένιωθε το ίδιο αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας, που αισθανόταν όταν ακόμα μωράκι, στροβυλιζόταν στη μήτρα της δικής της μητέρας. Εκεί ανάμεσα σε γη και ουρανό, ένιωθε την δύναμη και την απεραντοσύνη του σύμπαντος να πλημμυρίζουν όλη της την ύπαρξη.
Δεν είχε σημασία αν θα ήταν το βουνό, η, η θάλασσα. Η Μάλτι αγαπούσε και τα δύο, σαν κομμάτια του εαυτού της, και ένιωθε παντού καλά.
Στο βουνό, ανάμεσα στις κορυφές του, μέσα στις πεδιάδες και στα φαράγγια του, «έβλεπε» το εσωστρεφές κομμάτι του εαυτού της, την ανάγκη της για ζεστασιά, για τρυφερότητα, την ανάγκη της να κοιτάξει βαθιά μέσα της για να γνωρίσει τον εαυτό της.
Στην απεραντοσύνη της θάλασσας αναγνώριζε την εξωστρέφειά της, την ανάγκη της για μοίρασμα, για ελευθερία και για ανεξαρτησία.
Αντίθετες έννοιες, αντίθετα συναισθήματα, αλλά και τόσο συμπληρωματικά.
Βουνό και θάλασσα. Αγαπούσε και τα δύο, όπως είχε μάθει να αγαπάει όλα τα κομμάτια του εαυτού της, όλα τα κομμάτια του μυαλού και της καρδιάς της.
Έτσι η Μάλτι, παρέα με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, διάλεγε άλλοτε το βουνό, άλλοτε την θάλασσα, ανάλογα με τη διάθεσή της στιγμής, η ανάλογα με την εποχή. Για να βρεθούν όσο γίνεται πιο κοντά στην φύση, κατασκηνώνανε στα πιο όμορφα μέρη. Στο βουνό, επέλεγαν καταπράσινα λιβάδια δίπλα σε λίμνες και ποτάμια, στήνοντας εκεί για μερικές ημέρες τον μικρό φλύαρο τους κόσμο. Άλλες φορές επέλεγαν γραφικά απάνεμα λιμανάκια για να κολυμπήσουν, να ψαρέψουν, να παίξουν, να γελάσουν, για να είναι απλά όλοι μαζί.
Όπου και αν πήγαιναν, η Μάλτι είχε ένα και μόνο σκοπό: να γνωριστεί καλύτερα, να μάθει περισσότερα, και να επικοινωνήσει ουσιαστικά με καθένα από τα συναισθήματα και καθεμιά από τις σκέψεις της. Ήξερε πλέον πως ήταν ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει στην ζωή της. Η γνώση που αποκτούσε από τις συζητήσεις της μαζί τους, αποτελούσε την προτεραιότητά της.
Η αυτογνωσία είχε γίνει ο σκοπός της ζωής της.
Αυτές ήταν και οι στιγμές που χρειαζόταν, για να επεξεργαστεί, τα μαθήματα των ουράνιων και των επίγειων δασκάλων της. Γιατί πίστευε απόλυτα πως στην ζωή, όση βοήθεια και να έχουμε από έξω, εμείς οι ίδιοι, είμαστε τελικά οι δημιουργοί της εξέλιξης μας.
Οι στιγμές αυτές, αποτελούσαν για την Μάλτι, την απόδειξη της προσωπικής ευθύνης πού έχει ο καθένας μας για την ίδια του την ζωή. Ήταν η απόδειξη, πως, ακόμα και αν υπάρχουν κάποια δεδομένα τα οποία δεν ελέγχουμε στην ζωή, υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούμε να κάνουμε, για να γίνουμε οι αρχιτέκτονες μιας ευτυχισμένης και ισορροπημένης ζωής.
«Έχω καταλάβει, έλεγε πως αυτό μπορεί να γίνει, μόνο μέσα από την επαφή με τον εαυτό μας και πως αυτή η επαφή, είναι η εγγύηση της πραγματικής ευτυχίας».
Της ευτυχίας που δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά αυτής που πηγάζει από μέσα μας. Γιατί, αν αφήνουμε την ευτυχία μας να εξαρτάται από τους άλλους, αντίστοιχα και η δυστυχία μας θα εξαρτάται από τους άλλους.
Χάριν σε εσάς όμως, έλεγε απευθυνόμενη στις σκέψεις και τα συναισθήματά της, πιστεύω πλέον απόλυτα, πως η ευτυχία που πηγάζει από την γνώση του εαυτού μας, είναι η πραγματική ευτυχία. Η ευτυχία σε αυτή την περίπτωση παύει να είναι εξάρτηση. Παύει να εξαρτάται από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα που μπορεί να προκύψει στην ζωή, και τον οποίο δεν ελέγχουμε.
Μου δείξατε τους έλεγε, πως αυτή η ευτυχία δεν έχει την μορφή, της παροδικής χαράς η του ενθουσιασμού που μπορεί να νιώσουμε, από μια σχέση στην ζωή μας, από την απόκτηση ενός αγαθού, η από την επίτευξη ενός στόχου.
Μου δείξατε, πως αυτή η ευτυχία είναι βαθιά και μόνιμη. Έχει την ήρεμη μορφή του βυθού μιας γαλάζιας λίμνης, πού ότι και αν συμβεί στην επιφάνειά της, αυτός παραμένει γαλήνιος, με την γνώση, την ικανοποίηση και την αυτοπραγμάτωση να κολυμπούν στα ήρεμα νερά του.
Το έχω βιώσει εγώ η ίδια στην ζωή μου, συνέχιζε να λέει, με τον ίδιο τρόπο που το έχουν βιώσει και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι στην δική τους τη ζωή. Όλους, μας ενώνει ένας κοινός παρανομαστής: η δύναμη της θέλησης και το θάρρος που αναβλύζουν από την ίδια μας την ύπαρξη.
Με κάνατε να καταλάβω πως, αυτή η επαφή που έχω αποκτήσει με τον εαυτό μου, έχει την μεγαλύτερη σημασία στην ζωή μου. Αυτή η επαφή, μου επιτρέπει να «κοιτάξω» στα μάτια εσάς, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, αναγνωρίζοντας μέσα σας, τους μεγαλύτερους δασκάλους μου. Είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσω και να κατανοήσω τον εαυτό μου και κατ’επέκταση τους άλλους.
Πιστεύω, έλεγε η Μάλτι, πως ότι έχει συμβεί στο παρελθόν στην ζωή μας, και ότι θα συμβεί στο μέλλον, δεν συγκρίνεται με τίποτα με αυτό που υπάρχει μέσα μας. Γιατί την « κόλαση και τον παράδεισο», εμείς τους δημιουργούμε μέσα μας, με την ίδια μας την συμπεριφορά. Και αυτό αποδεικνύεται πρακτικά, από τον τρόπο που οι άνθρωποι ερμηνεύουν και χειρίζονται τις ίδιες τους τις εμπειρίες.
Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πως γίνεται, άνθρωποι που έχουν περάσει μεγάλες δυσκολίες να βρίσκουν την ηρεμία και το κουράγιο να προχωρήσουν στην ζωή τους, και άλλοι με συγκριτικά εύκολες εμπειρίες να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν συνεχώς?
Μέσα από αυτές τις συζητήσεις, ανάμεσα από ερωτήσεις και απαντήσεις που εναλλάσσονταν, η Μάλτι παρέα με τις σκέψεις και τα συναισθήματα της, έριχνε φως στην οποιαδήποτε απορία της, πλουτίζοντας όλο και περισσότερο τον εσωτερικό της κόσμο.
Pαδιοφωνική συνέντευξη Μελίνα Τζιμοπούλουαπό στο city International της Θεσσαλονίκης
AΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΣΤΑΓΟΝΑΣ
Πολλές φορές η Μάλτι, είχε ανάγκη να αφήσει τον «ανθρώπινο κόσμο» μέσα στον οποίο ζούσε, και να βρεθεί μακριά, παρέα με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της.
Αυτές, θεωρούσε τις πιο πολύτιμές της στιγμές, όταν μαζί τους, αναλογιζόταν την ζωή της, ανέλυε και αξιολογούσε τις εμπειρίες της. Ήταν οι στιγμές περισυλλογής που την βοηθούσαν να εξελιχθεί και να προοδεύσει μέσα από την γνώση του εαυτού της.
Πού φαντάζεστε, ότι θα έβρισκε την απαραίτητη ηρεμία που χρειαζόταν για να γίνει αυτό ?
Μα φυσικά στο μέρος που λάτρευε : μέσα στην φύση. Κοντά στην αγαπημένη της γη, την «μητέρα της φύσης» όπως την αποκαλούσε. Εκεί ένιωθε το ίδιο αίσθημα γαλήνης και ασφάλειας, που αισθανόταν όταν ακόμα μωράκι, στροβυλιζόταν στη μήτρα της δικής της μητέρας. Εκεί ανάμεσα σε γη και ουρανό, ένιωθε την δύναμη και την απεραντοσύνη του σύμπαντος να πλημμυρίζουν όλη της την ύπαρξη.
Δεν είχε σημασία αν θα ήταν το βουνό, η, η θάλασσα. Η Μάλτι αγαπούσε και τα δύο, σαν κομμάτια του εαυτού της, και ένιωθε παντού καλά.
Στο βουνό, ανάμεσα στις κορυφές του, μέσα στις πεδιάδες και στα φαράγγια του, «έβλεπε» το εσωστρεφές κομμάτι του εαυτού της, την ανάγκη της για ζεστασιά, για τρυφερότητα, την ανάγκη της να κοιτάξει βαθιά μέσα της για να γνωρίσει τον εαυτό της.
Στην απεραντοσύνη της θάλασσας αναγνώριζε την εξωστρέφειά της, την ανάγκη της για μοίρασμα, για ελευθερία και για ανεξαρτησία.
Αντίθετες έννοιες, αντίθετα συναισθήματα, αλλά και τόσο συμπληρωματικά.
Βουνό και θάλασσα. Αγαπούσε και τα δύο, όπως είχε μάθει να αγαπάει όλα τα κομμάτια του εαυτού της, όλα τα κομμάτια του μυαλού και της καρδιάς της.
Έτσι η Μάλτι, παρέα με τις σκέψεις και τα συναισθήματά της, διάλεγε άλλοτε το βουνό, άλλοτε την θάλασσα, ανάλογα με τη διάθεσή της στιγμής, η ανάλογα με την εποχή. Για να βρεθούν όσο γίνεται πιο κοντά στην φύση, κατασκηνώνανε στα πιο όμορφα μέρη. Στο βουνό, επέλεγαν καταπράσινα λιβάδια δίπλα σε λίμνες και ποτάμια, στήνοντας εκεί για μερικές ημέρες τον μικρό φλύαρο τους κόσμο. Άλλες φορές επέλεγαν γραφικά απάνεμα λιμανάκια για να κολυμπήσουν, να ψαρέψουν, να παίξουν, να γελάσουν, για να είναι απλά όλοι μαζί.
Όπου και αν πήγαιναν, η Μάλτι είχε ένα και μόνο σκοπό: να γνωριστεί καλύτερα, να μάθει περισσότερα, και να επικοινωνήσει ουσιαστικά με καθένα από τα συναισθήματα και καθεμιά από τις σκέψεις της. Ήξερε πλέον πως ήταν ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει στην ζωή της. Η γνώση που αποκτούσε από τις συζητήσεις της μαζί τους, αποτελούσε την προτεραιότητά της.
Η αυτογνωσία είχε γίνει ο σκοπός της ζωής της.
Αυτές ήταν και οι στιγμές που χρειαζόταν, για να επεξεργαστεί, τα μαθήματα των ουράνιων και των επίγειων δασκάλων της. Γιατί πίστευε απόλυτα πως στην ζωή, όση βοήθεια και να έχουμε από έξω, εμείς οι ίδιοι, είμαστε τελικά οι δημιουργοί της εξέλιξης μας.
Οι στιγμές αυτές, αποτελούσαν για την Μάλτι, την απόδειξη της προσωπικής ευθύνης πού έχει ο καθένας μας για την ίδια του την ζωή. Ήταν η απόδειξη, πως, ακόμα και αν υπάρχουν κάποια δεδομένα τα οποία δεν ελέγχουμε στην ζωή, υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούμε να κάνουμε, για να γίνουμε οι αρχιτέκτονες μιας ευτυχισμένης και ισορροπημένης ζωής.
«Έχω καταλάβει, έλεγε πως αυτό μπορεί να γίνει, μόνο μέσα από την επαφή με τον εαυτό μας και πως αυτή η επαφή, είναι η εγγύηση της πραγματικής ευτυχίας».
Της ευτυχίας που δεν εξαρτάται από εξωτερικούς παράγοντες, αλλά αυτής που πηγάζει από μέσα μας. Γιατί, αν αφήνουμε την ευτυχία μας να εξαρτάται από τους άλλους, αντίστοιχα και η δυστυχία μας θα εξαρτάται από τους άλλους.
Χάριν σε εσάς όμως, έλεγε απευθυνόμενη στις σκέψεις και τα συναισθήματά της, πιστεύω πλέον απόλυτα, πως η ευτυχία που πηγάζει από την γνώση του εαυτού μας, είναι η πραγματική ευτυχία. Η ευτυχία σε αυτή την περίπτωση παύει να είναι εξάρτηση. Παύει να εξαρτάται από οποιονδήποτε εξωτερικό παράγοντα που μπορεί να προκύψει στην ζωή, και τον οποίο δεν ελέγχουμε.
Μου δείξατε τους έλεγε, πως αυτή η ευτυχία δεν έχει την μορφή, της παροδικής χαράς η του ενθουσιασμού που μπορεί να νιώσουμε, από μια σχέση στην ζωή μας, από την απόκτηση ενός αγαθού, η από την επίτευξη ενός στόχου.
Μου δείξατε, πως αυτή η ευτυχία είναι βαθιά και μόνιμη. Έχει την ήρεμη μορφή του βυθού μιας γαλάζιας λίμνης, πού ότι και αν συμβεί στην επιφάνειά της, αυτός παραμένει γαλήνιος, με την γνώση, την ικανοποίηση και την αυτοπραγμάτωση να κολυμπούν στα ήρεμα νερά του.
Το έχω βιώσει εγώ η ίδια στην ζωή μου, συνέχιζε να λέει, με τον ίδιο τρόπο που το έχουν βιώσει και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι στην δική τους τη ζωή. Όλους, μας ενώνει ένας κοινός παρανομαστής: η δύναμη της θέλησης και το θάρρος που αναβλύζουν από την ίδια μας την ύπαρξη.
Με κάνατε να καταλάβω πως, αυτή η επαφή που έχω αποκτήσει με τον εαυτό μου, έχει την μεγαλύτερη σημασία στην ζωή μου. Αυτή η επαφή, μου επιτρέπει να «κοιτάξω» στα μάτια εσάς, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, αναγνωρίζοντας μέσα σας, τους μεγαλύτερους δασκάλους μου. Είναι ο μόνος τρόπος για να γνωρίσω και να κατανοήσω τον εαυτό μου και κατ’επέκταση τους άλλους.
Πιστεύω, έλεγε η Μάλτι, πως ότι έχει συμβεί στο παρελθόν στην ζωή μας, και ότι θα συμβεί στο μέλλον, δεν συγκρίνεται με τίποτα με αυτό που υπάρχει μέσα μας. Γιατί την « κόλαση και τον παράδεισο», εμείς τους δημιουργούμε μέσα μας, με την ίδια μας την συμπεριφορά. Και αυτό αποδεικνύεται πρακτικά, από τον τρόπο που οι άνθρωποι ερμηνεύουν και χειρίζονται τις ίδιες τους τις εμπειρίες.
Δεν έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πως γίνεται, άνθρωποι που έχουν περάσει μεγάλες δυσκολίες να βρίσκουν την ηρεμία και το κουράγιο να προχωρήσουν στην ζωή τους, και άλλοι με συγκριτικά εύκολες εμπειρίες να παραπονιούνται και να γκρινιάζουν συνεχώς?
Μέσα από αυτές τις συζητήσεις, ανάμεσα από ερωτήσεις και απαντήσεις που εναλλάσσονταν, η Μάλτι παρέα με τις σκέψεις και τα συναισθήματα της, έριχνε φως στην οποιαδήποτε απορία της, πλουτίζοντας όλο και περισσότερο τον εσωτερικό της κόσμο.
Pαδιοφωνική συνέντευξη Μελίνα Τζιμοπούλουαπό στο city International της Θεσσαλονίκης